First an apology for my English readers (which is a large part of the audience): this post will be in Dutch. I’ll write a review about a Dutch nature documentary, which, I assume, will mostly be interesting for people in the Netherlands. Next post will be in English again.

Afgelopen week is de nieuwe film van Ruben Smit en zijn team in première gegaan. ‘Wad – overleven op de grens van water en land’ is de derde grote productie van Ruben Smit, na ‘de nieuwe wildernis’ en ‘de levende rivier’. Het is ook de derde Nederlandse natuurfilm die ik dit jaar in de bioscoop zie (na Wild en de Wilde Stad). Ten eerste blijf ik het geweldig vinden dat er ineens zoveel Nederlandse natuurfilms gemaakt worden en dat er kennelijk ook een markt voor is. En tenslotte is het natuurlijk ook super dat we zoveel mooie natuur in ons kleine landje hebben.

Gisteren heb ik Wad voor het eerst gezien (er komen vast nog meerdere keren hierna). Ik had hoge verwachtingen van deze film, en die zijn meer dan waargemaakt. Ik ken de Wadden als een wijds gebied, met verre uitzichten en vaak mooie wolkenluchten. Dit kwam heel mooi naar voren in de film. Er is veel met verschillende technieken gewerkt: overzichtsbeelden en close ups, timelapse, drones, slow motion, maar alles vloeide naadloos in elkaar over en nooit had ik het idee dat een van deze technieken gebruikt werd om het te gebruiken. De beelden hadden allemaal een doel en nooit werd het een trucje.

Een andere verademing vond ik dat er niks geantropomorficeerd werd. Er werd genoeg op emoties ingespeeld en regelmatig zat ik te lachen, met open mond te kijken of hoorde ik ‘aahhhh neeeee!!’ uit de zaal komen, maar nooit werden menselijke emoties op dieren geprojecteerd. Zo zat er in ‘de Nieuwe Wildernis’ bijvoorbeeld nog een Roodborstje afscheid kwam nemen van zijn net gestorven vriend het Koniksveulen, iets waar ik altijd wat kriebelig van word. Het roodborstje kwam gewoon kijken of er nog iets te eten was. In het Wad gaan genoeg dieren dood, zoals gebruikelijk in de natuur, maar nergens zien we ouders rouwen om hun net gegrepen jongen of vriendschappen ontstaan die er niet zijn. De natuur is hard en gaat gewoon door als er iemand dood gaat.

Hoogtepunten waren er genoeg. Een groep Drieteenstrandlopers die ineens van achter een richel tevoorschijn komen, de tocht van een familie Bergeend van hun nest naar de zee, prachtige close ups van verschillende soorten plankton of de jacht van twee Slechtvalken om hun jongen te kunnen voeren. Het wordt allemaal schitterend in beeld gebracht omlijst met prachtige bijpassende muziek en met erg mooie natuurlijke geluiden. Maar het hoogtepunt voor mij waren toch de landschapsbeelden, de slenken die vol of leeg lopen, een storm boven het wad en zelfs wat noorderlicht boven het wad, leeg en wild, precies zoals ik het wad ken.

Mocht je nog niet geweest zijn, dan kan ik deze film zeker van harte aanbevelen, ruim 90 minuten genieten van een van de meest spectaculaire natuurgebieden in ons land.